Ultima dia en la escuela

Oh jee, de dagen beginnen nu echt wel veel te snel voorbij te gaan. Nog vier dagen en ik vertrek uit dit fantastische avontuur. 

Gisteren was dan ook helaas het afscheid van de school. Met mijn twee niveaugroepen speelden we nog een laatste spel. Met een muziekaal pak moesten de leerlingen verschillende opdrachten doen. Natuurlijk zat er in het pak nog een lekkere verrassing, chocotoffs. 

Nadien was er nog groots afscheid voorzien voor Martina en ik. We kregen prachtige kaarten en enkele cadeautjes. Ook elke klas presenteerde een liedje of toneeltje. Nadien zong de muziekleerkracht en de andere leerkrachten nog een liedje voor ons. 

Op het einde kregen de leerlingen nog een kleine verrassing van mij en was het tijd voor het afscheid. Natuurlijk wilde ik eerst nog wel een foto met de kids.

Gedurende deze drie maanden heb ik enorm veel bijgeleerd over onderwijs. Wat er goed is aan ons onderwijssysteem maar ook aan dat van Ecuador. De leerkrachten hebben een veel nauwere band met de leerlingen. Ze krijgen dagelijks verschillende knuffels en liefde.

Ook heb ik veel bijgeleerd over mijn eigen lesgeven. Wat werkt bij de kinderen en wat niet. Hoe ga je om met kinderen die niet gemotiveerd zijn of niet willen luisteren. Ik heb veel kunnen uitproberen en ervaren.

De kinderen zal ik het meeste missen. In het begin waren ze wat afstandelijk maar heb uiteindelijk hun vertrouwen kunnen winnen. 

Dit zijn enkele momenten die ik niet zal vergeten:

-Dianita: een meisje dat nooit praat tegen leerkrachten of leerlingen. Ze zegt geen enkel woord, maar ze kan wel praten. Zelfs tegen haar familie zegt al niet te veel. Ze was ook geen leerling aan wie ik les gaf. In de laatste maand heb ik haar vertrouwen kunnen winnen door samen met haar te spelen. Ik stelde haar vaak verschillende vragen, waar ik geen antwoord op kreeg. Op een keer zei ze 'si'. Ik vroeg me af of ik dit wel juist had gehoord. Na vaker samen te spelen kreeg ze meer en meer vertrouwen. Op een keer zei ze verschillende woorden en zelfs zinnen. Ook de keren nadien zei ze verschillende dingen. Het was fantastisch om te ervaren maar nu vind ik het echt jammer voor haar dat ik moet vertrekken.

-Edith: ze heeft een mentale beperking maar echt met momenten echt grappig. Zo mochten de kinderen een keer naar voorkomen om iets uit te beelden. Telkens wanneer zij aan de beurt was, stond ze zo te popelen om naar voor te mogen komen. Je moest echt tegen haar zeggen: rustig of ze zou nog een ongeluk begaan.

-Rene: hij kon niet praten maar hij is een schat van een kind. Soms knuffelde hij me zo hard dat ik bijna werd samengeperst.

-Richard: een erg intelligente jongen die zijn armen en benen niet kan gebruiken. Hij kwam ook niet met de rolstoel naar school. Daarom werd hij steeds gedragen. Soms mocht ik hem dragen, maar dat was niet altijd het geval. Denk er aan dat ik niet zo sterk ben, dus het was ook een uitdaging voor mij, om hem zo voorzichtig mogelijk van de ene naar de andere plaats te dragen.

Zo heb ik aan alle kinderen goede herinneringen. Ik zal ze echt missen.

De leerlingen zelf konden het moeilijk vatten dat ik ging vertrekken. Ze vroegen: waarom ga je terug?

Vandaag had ik mijn evaluatie op het kantoor in Quito. Ik weet niet waarom, maar ik was toch best zenuwachtig. Alleen een hele presentatie uitvoeren in het Spaans voor 12 man is uiteindelijk wel niet niks. Achteraf gezien ben ik voor niets zenuwachtig geweest en is het allemaal goed verlopen. 

Ik hoop jullie een van deze dagen nog de post te schrijven over de benefiet. Ik wacht namelijk nog op een aantal dingen die moeten gemaakt worden. Helaas duurt dat nu toch al wel een hele tijd. Hopelijk is het af vooraleer ik vertrek.

Ciao!

Claudia